ในท้องที่ชนบทแห่งเมืองดาเวา (Davao) เมืองใหญ่ทางตอนใต้ของประเทศฟิลิปปินส์ ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งได้รวมตัวกันสร้างสะพานไม้ไผ่สำหรับเดินเท้า บริเวณแม่น้ำมาติน่าที่พวกเขาต้องใช้ข้ามเป็นประจำ หลังจากที่ทนรอคอยความช่วยเหลือจากรัฐบาลกลางไม่ไหว ชาวบ้านเหล่านี้จึงตัดสินใจที่จะไม่รอพึ่งแต่คนอื่น แต่เลือกหนทางที่จะพึ่งพาตนเอง โดยใช้ความสามารถที่ตนมีเข้ามาแก้ปัญหา
ไม้ไผ่ซึ่งเป็นวัสดุที่หาได้ง่าย และมีความแข็งแรง ยืดหยุ่น ได้ถูกนำมาใช้เป็นส่วนประกอบสำคัญของสะพานนี้ โดยใช้เพียงแรงงานของชาวบ้าน ที่อาสามาช่วยกันคนละไม้คนละมืออย่างขยันขันแข็ง และได้รับความช่วยเหลือจาก Andrea Fitrianto สถาปนิกผู้เชี่ยวชาญด้านงานไม้ไผ่ ในการให้คำแนะนำต่างๆ รูปแบบของสะพานนั้นเป็นสะพานขนาดไม่ใหญ่ มีช่วงพาดประมาณ 10 เมตร วัสดุที่ใช้ทำโครงสร้างทั้งหมดเป็นไม้ไผ่ ที่นำมายึดติดกันด้วยสกรู ฐานสะพานทั้ง 2 ฟากหล่อด้วยคอนกรีต เพื่อความคงทนแข็งแรง หลังคาสะพานมุงด้วยใบไม้แห้ง เพื่อช่วยสร้างร่มเงาให้กับผู้ที่ใช้งานสะพานแห่งนี้
แม้จะไม่ใช่สิ่งก่อสร้างที่ใหญ่โต หรือมีความงดงามอย่างไร้ที่ติ แต่สะพานแห่งนี้ก็มีคุณค่าในตัวเอง ในการช่วยแก้ปัญหาในชีวิตประจำวันที่ชาวบ้านได้ประสบอยู่ สะพานนี้จึงถือเป็นผลผลิตของระบบชุมชน เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของคนในชุมชน ซึ่งสิ่งที่ได้ นอกจากสิ่งที่จับต้องได้คือตัวสะพานแล้ว ยังรวมถึงความสามัคคีและความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของคนในชุมชน รวมทั้งทักษะในการก่อสร้าง ที่จะติดตัวชาวบ้านเหล่านี้ไปตลอด
อ้างอิง: inhabitat
