คนเรามักชอบมองภาพถ่ายที่ให้ความรู้สึกสบายใจ หากจำเป็นต้องดูอะไรที่ไม่เจริญหูเจริญตาหละก็ ขอแค่นานๆ ครั้ง หรือถ้าจะว่าไป…ภาพเดียวก็พอ แต่มันไม่พอจริงๆ หรอก ที่จะตอกย้ำพฤติกรรมการบริโภคของคนในสังคมยุคใหม่ Chris Jordan ศิลปินชาวอเมริกัน ตามเก็บภาพตามมลรัฐต่างๆ ในอเมริกา ซึ่งล้วนเป็นมุมที่ในชีวิตเราอาจไม่ได้พบเจอ หรือถ้าเลือกได้ไม่เห็นมันจะดีกว่า
เศษกองวัสดุอุปกรณ์ สิ่งอำนวยความสะดวก ซากรถ ชิ้นส่วนคอมพิวเตอร์ แก้ว พลาสติก ฯลฯ ที่ครั้งหนึ่งเราเคยใช้และพึ่งพามันราวกับเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ซึ่งไม่นานนักต่างก็กลายเป็นขยะไปโดยธรรมชาติ แต่อาจไม่ใช่ตามความเป็นไปเองของกาลเวลา หากแต่เป็นการเร่งรัดและขับเคลื่อนด้วยกลไกทางธุรกิจเพื่อให้เราทิ้งมันไป นั่นเป็นความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะเศรษฐกิจต้องเดินไปข้างหน้า สินค้าย่อมหยุดผลิตไม่ได้ และนี่คือวัฒนธรรมอเมริกันที่นำมาซึ่งการใช้ทรัพยากรอย่างมหาศาล จนเราเดาไม่ออกว่าอนาคตจะยังเหลือทรัพยากรไว้ให้ลูกหลานได้แปรสภาพอีกมากน้อยแค่ไหน
ภาพถ่ายของ Chris จึงเป็นการฉายตัวตนของสังคมบริโภค พร้อมกับสะท้อนความจริงด้านมืดของมันอย่างเจ็บปวดเพื่อให้เราตระหนักว่า มนุษย์เสพทรัพยากรกันมากมายขนาดไหน และยิ่งพยายามเร่งขยะ ซากวัตถุก็เพิ่มเป็นเงาตามตัว ดูเหมือนเป็นวงจรอุบาทที่หาทางออกไม่เจอ แต่งานศิลปะที่ดีย่อมมาจากความปรารถนาดี แน่นอนเขายอมรับว่าตัวเองเป็นหนึ่งที่ร่วมอยู่ในวงจรนั้นด้วย แต่การนำเสนอภาพขยะความจริงเหล่านี้ก็เพราะอยากช่วยให้ชาวอเมริกันได้คิดอะไรละเอียดมากขึ้นสำหรับโลกอนาคต หรือแม้แต่การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของตัวเองในปัจจุบัน คงจะต้องไตร่ตรองการเสพมากขึ้น ไม่ใช่แค่คนอเมริกันเท่านั้นเหรอก แต่ทั้งโลกนั่นแหละ คำถามสำหรับวันนี้คือ เรามีมือถือกี่เครื่อง รถกี่คัน บ้านกี่หลัง เสื้อผ้ากี่ชุด ฯลฯ ทั้งหมดนั่นพร้อมจะเป็นขยะในไม่ช้านี้แน่นอน
อ้างอิง : HuffingtonPost
