ครั้งหนึ่ง Mark Twain เคยกล่าวไว้ว่า “ความเอื้ออารีคือภาษาที่คนหูหนวกได้ยินและคนตาบอดมองเห็น” และความเอื้ออารีแบบเดียวกันนี้แหละคือสิ่งที่เราสัมผัสได้จาก จูน – เมธาวี ทัศนาเสถียรกิจ
วันจันทร์ของใครบางคนอาจเป็นวันที่พวกเขาได้เริ่มต้นสิ่งใหม่ เข้าโรงเรียนใหม่ เริ่มงานใหม่ อยู่ในสถานที่แห่งใหม่ ได้เริ่มต้นเส้นทางใหม่ของชีวิต ขณะที่ใครอีกหลายคนไม่อยากให้
หลายคนอาจมองว่า คนที่จบสายสังคมศาสตร์น่าจะเป็นกลุ่มคนที่สามารถช่วยเหลือชุมชนได้มากที่สุด สายวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อมก็น่าจะเข้ามาช่วยควบคุมดูแลมลพิษและพฤติกรรมของ
เมื่อเราสามารถเข้าถึงสัญญาณ Wi-Fi ได้ทุกที่ รูปแบบการทำงานจะเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด? เมื่อรถไฟใต้ดินโผล่ขึ้นบนย่านเยาวราช วิถีชีวิตของชุมชนชาวไทยเชื้อสายจีนจะถูกกระทบหรือไม่?
หากลองหยิบเอาแว่นขยายมากวาดดูผู้คนในแวดวงสถาปัตยกรรมเพื่อชุมชนบ้านเรา เชื่อแน่ว่าชื่อและการทำงานของ กษมา (พลอย) แย้มตรี คงจะติดโผหนึ่งในสถาปนิกชุมชนที่งานชุกอีกคนหนึ่ง
จะมีใครคิดว่า สายงานเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร หรือชื่อที่เราคุ้นหูกับคำว่าไอที จะสามารถขับเคลื่อนสังคมได้ เพราะโดยความเข้าใจของคนทั่วไป การช่วยเหลืองานสังคมคงจะหมายถึง
‘พื้นที่รวมตัวของผู้ที่อยากสร้างการเปลี่ยนแปลง’ นิยามสั้นๆ ที่ทำให้เราพอเห็นภาพลางๆ ของสเปซสำหรับคนทำงานใจกลางกรุงเทพฯ อย่าง ‘มาดี’ (Ma:D) ที่ ปรีห์กมล จันทรนิจกร
แม้ว่าจะมีพื้นฐานด้านการศึกษาที่ต่างกัน แต่ด้วยความสนใจในการแก้ปัญหาสังคมระดับพื้นฐานด้วยการเข้าไปเรียนรู้และทำความเข้าใจชุมชนอย่างแท้จริง อีกทั้งความเชื่อที่ว่า ‘การศึกษา’
‘ตุลย์ ปิ่นแก้ว’ เริ่มต้นการทำงานในสถานะนักข่าวสายสังคม สิ่งแวดล้อม และการเมืองให้กับ Bangkok Post และ Reuters ประเทศไทยด้วยความเชื่อที่ว่า ‘นักข่าวเป็นหนึ่งในกลไกที่สามารถ
จากประวัติศาสตร์วิทยาการและการคิดค้นของมนุษยชาติที่ผ่านมา มีนักประดิษฐ์จำนวนไม่น้อยที่ผลิตผลงานของตนโดยเริ่มจากการเป็นงานอดิเรกที่ทำในเวลาว่าง ไม่ใช่งานประจำหรืออาชีพ
