ตามปกติแล้ว ทุกสิ่งในโลกล้วนมี ‘วัฏจักรชีวิต’ ด้วยกันทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต ซึ่งวัฏจักรชีวิตของสถาปัตยกรรมชิ้นหนึ่งจะสิ้นสุดลงก็ต่อเมื่อ สถาปัตยกรรมชิ้นนั้นๆ ทรุดโทรมจนเกินกว่าจะใช้งานต่อไปได้ หรือไม่เป็นที่ต้องการอีกต่อไป ซึ่งสำหรับโรงปูนซีเมนต์เก่าแห่งเมืองบาเซโลน่าก็เข้าข่ายดังกล่าวนี้เช่นกัน หากแต่โรงงานแห่งนี้แตกต่างจากสถาปัตยกรรมที่ใกล้สิ้นอายุขัยชิ้นอื่นๆ ตรงที่ได้รับสิทธิ์พิเศษให้มี ‘ชีวิตที่สอง’
Ricardo Bofill สถาปนิกรุ่นใหญ่ชาวสเปน คือผู้ที่เข้ามาทำการชุบชีวิตให้กับโรงงานแห่งนี้ หลังจากที่ถูกทิ้งร้างมานาน โดยบริเวณที่ทำการปรับปรุงในครั้งนี้คือ ส่วนของไซโลของโรงงานที่มีรูปทรงคล้ายปราสาทอันเก่าแก่ ที่ในครั้งนี้ได้ถูกปรับปรุงให้กลายเป็นสำนักงานหรูสำหรับ Taller de Arquitectura บริษัทสถาปนิกที่ตัวเขาเองเป็นผู้ก่อตั้ง
พื้นที่ใช้สอยภายในส่วนที่ปรับปรุง ประกอบด้วย ส่วนสำนักงาน หอจดหมายเหตุ ส่วนทำโมเดล พื้นที่แสดงนิทรรศการ อพาร์ทเม้นท์ส่วนตัว ห้องพักสำหรับแขก และพื้นที่สวนบนหลังคา ตกแต่งบริเวณด้วยพืชพรรณไม้ต่างๆ ทั้ง ยูคาลิปตัส ปาล์ม และพืชพื้นเมืองอีกหลายชนิด เพื่อช่วยสร้างความร่มรื่นและมีชีวิตชีวา โดยในการปรับปรุงครั้งนี้ ถือผู้ออกแบบมีความตั้งใจที่จะเก็บโครงสร้างเดิมไว้ให้มากที่สุด เพื่อใช้ทรัพยากรให้เกิดประโยชน์สูงสุด นอกจากนี้ในการปรับปรุงครั้งนี้ผู้ออกแบบได้เปลือยโครงสร้างบางส่วนที่ถูกซ่อนไว้ ให้เปิดออกสู่ภายนอก ช่วยสร้างภาพลักษณ์ใหม่ๆ และชุบชีวิตใหม่ให้กับสถาปัตยกรรมที่เคยจวนเจียนใกล้สิ้นชีวิตหลังนี้
อ้างอิง : inhabitat
