คนเรานั้นสามารถที่จะเรียนรู้ได้ตลอดโดยที่ไม่ต้องเกี่ยงอายุ การเรียนรู้ไม่จำเป็นต้องอยู่ในห้องเรียนเสมอไป เพราะสิ่งที่อยู่รอบตัวเราล้วนคือความรู้ทั้งสิ้น แต่การหยิบจับความรู้ในท้องถิ่น
ปัญหาของคนไร้บ้านขาดแคลนที่อยู่อาศัยที่เหมาะสมกับสุขภาวะดูจะเป็นปัญหาที่แก้ยากไปเสียแล้ว เพราะรากของปัญหาดูท่าจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับมิติทางรายได้ต่อหัวของประชากรในแต่ละประเทศ
โรงเรียนที่เด็กอยากเรียนเป็นอย่างไร? คำถามนี้ถูกตั้งเสมอกับสถาปนิกผู้ค้นหารูปแบบของสถาปัตยกรรมประเภทโรงเรียน เพราะโรงเรียนหลายครั้งก็จัดเป็นยาขมให้กับเด็ก เพราะเดิมๆ
บ้านคือที่พักพิงและเป็นหนึ่งในความต้องการขั้นพื้นฐานของมนุษย์ แม้ว่าจะเล็กใหญ่หรือราคาถูกแพงเท่าไรก็ตาม แต่ควรตอบสนองต่อปัจจัยพื้นฐานกับมนุษย์ได้ ในปัจจัยพื้นฐานที่นอกจาก
โรงเรียนคือสถาปัตยกรรมที่จำเป็นของสังคมที่ต้องการพัฒนาคนให้เป็นทรัพยากรของสังคมนั้น เพราะว่านอกจากสถาปัตยกรรมขั้นพื้นฐานอย่างที่อยู่อาศัย โรงพยาบาลแล้วนั้น การเติมอาหาร
จากคราวก่อนที่ทาง BMW เริ่มต้นสร้างแลบศิลปะ BMW Guggenheim Lab ให้กับชุมชนที่เมืองนิวยอร์ค คราวนี้ถึงภาคต่อของสำนักงานสถาปนิกอาเตอลิเยร์ บาววาว (Atelier Bow-Wow)
รูปแบบการใช้ชีวิตคนเมืองทั่วมุมโลกเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่จะพึ่งพลังงานสะอาด หรือพึ่งให้น้อยลงมากขึ้นทุกวัน แนวโน้มการพัฒนาเมืองให้น่าอยู่จึงออกไปทางการพัฒนาระบบขนส่ง
โลกของเด็กและผู้ใหญ่มีมาตราส่วนหรือที่ศัพท์ทางสถาปัตยกรรมเรียกว่า สเกล (scale) ไม่เท่ากัน เด็กจะมีมุมมองที่ยังมองโลกใหญ่กว่าที่เรา(ผู้ใหญ่)คิดและเห็น อย่างเช่นในที่ดินหน้าบ้าน
ไม้ไผ่เป็นไม้โตเร็ว และพบได้แพร่หลายในเอเชีย ไม้ไผ่อยู่คู่กับชีวิตประจำวันของชาวเอเชียมานาน ทั้งเป็นอาหาร ข้าวของเครื่องใช้ และการปลูกบ้านปรุงเรือน อย่างที่เราจะเห็นได้ในสถาปัตยกรรม
ประเทศเนเธอร์แลนด์เคยเป็นเมืองที่ใช้รถยนต์มาก่อน จนเมื่อนโยบายการปั่นเพื่อสุขภาพและเพื่อความปลอดภัยในชีวิตประจำวันเป็นวาระแห่งชาติมากขึ้น ดั่งที่เราจะได้พบว่าประชากรของ