‘เพราะพวกเขา เราจึงทำได้’ ภาพถ่ายไอดอลหญิงเก่งผ่านเด็กหญิงตัวจิ๋ว
จะว่าไปคนผิวสีและสตรีเพศ ถูกจำกัดพื้นที่ทางสังคมพอๆ กัน เพราะพื้นที่ส่วนใหญ่โดนครอบคลุมด้วยแนวคิดของเพศชาย รวมทั้งการแสดงออกอันทรงพลัง และไม่บ่อยครั้งนักที่กลุ่มคนผู้อ่อนแอ
จะว่าไปคนผิวสีและสตรีเพศ ถูกจำกัดพื้นที่ทางสังคมพอๆ กัน เพราะพื้นที่ส่วนใหญ่โดนครอบคลุมด้วยแนวคิดของเพศชาย รวมทั้งการแสดงออกอันทรงพลัง และไม่บ่อยครั้งนักที่กลุ่มคนผู้อ่อนแอ
คนเรามักชอบมองภาพถ่ายที่ให้ความรู้สึกสบายใจ หากจำเป็นต้องดูอะไรที่ไม่เจริญหูเจริญตาหละก็ ขอแค่นานๆ ครั้ง หรือถ้าจะว่าไป…ภาพเดียวก็พอ แต่มันไม่พอจริงๆ หรอก ที่จะตอกย้ำ
แม้คำว่า ‘แฟชั่น’ จะเป็นคำที่เราได้ยินกันจนชินแล้วก็ตาม แต่จนบัดนี้ก็ยังมีการอภิปรายกันอย่างกว้างขวางว่าเจ้าสิ่งนี้นั้นมีเพื่ออะไรกันแน่ บางคนก็มองว่าแฟชั่นเป็นเหมือนสิ่งจรุงใจ
คนเราคุยกับตัวเองวันละหลายครั้ง หลายเรื่อง อาจเพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นความลับที่ไม่อยากบอกใคร หรือบางทีมันก็ไม่น่าสนใจพอที่จะบอกเล่า แต่สำหรับนักโทษผู้ถูกจองจำมาเป็นเวลา
อะไรเป็นตัวชี้วัดคุณค่าแห่งความรักในโลกสมัยใหม่ ท่ามกลางความสับสนของชีวิต ความหลากหลายทางความเชื่อ ทุกอย่างพร้อมจะผลัดเปลี่ยน รวมทั้งความซื่อสัตย์ที่กำลังกลายเป็นเสิ่งที่ไร้ตัวตน
บางครั้ง สิ่งที่มนุษย์สรรค์สร้าง ก็กลับมาแว้งกัด ทำร้ายเราได้อย่างเจ็บแสบเหลือเชื่อ ดูอย่างสิ่งที่เรียกว่า ‘สังคม’ สิ ตั้งแต่อดีต มนุษย์เลือกมาอยู่อาศัยรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนเพื่อคุณประโยชน์
จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนเพื่อถ่ายทอดภาพความสัมพันธ์ระหว่าง ‘พ่อกับลูก’ บางทีอาจใช้แค่ไม่กี่นาที แต่บางคนคิดว่าอาจต้องใช้เวลานานกว่านั้น ภาพถ่ายพ่อกับลูกชุดนี้ชวนให้นึกถึง
ลองจินตนาการว่าหากเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเราป่วยเป็นโรคมะเร็ง ย่อมไม่มีใครที่จะลืมความทุกข์ทรมาณนี้ได้ลง โลกทุกวินาทีของเราต่อจากนี้ไปย่อมอยู่กับความทุกข์ทางจิตใจ สิ้นหวังท้อแท้
การด่วนสรุปว่าช่างภาพคนนี้เป็นสายคอมเมอร์เชียล (เพราะทำงานโฆษณาเยอะ) แต่คนนั้นเป็นสายติสต์แตกคงไม่ใช่แนวคิดที่ถูกสักเท่าไหร่ เพราะช่างภาพก็ต้องกินต้องใช้เหมือนเช่นมนุษย์ปกติ
จากความหลงใหลในการถ่ายภาพ โดยเฉพาะภาพถ่ายในรูปแบบ Photojournalist (ภาพถ่ายที่บันทึกเหตุการณ์จริง โดยไม่มีการจัดฉาก) จิระนันท์ พิตรปรีชา กวีซีไรต์ นักเขียน และช่างภาพอิสระ