ย้อนกลับไปเมื่อประมาณ 100 ปีก่อน เมื่อครั้งที่ชาวยิวที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกมุมโลก พากันอพยพกลับมาตั้งถิ่นฐานยังดินแดนที่เป็นประเทศอิสราเอลในปัจจุบัน ในครั้งนั้นชาวยิวส่วนหนึ่งได้รวมตัวกันเป็นชุมชน
ธรรมชาติยังคงเป็นที่พึ่งของมนุษย์ได้เสมอ ไม่ว่าสังคมมนุษย์จะเปลี่ยนแปลงไปมากเท่าใด แต่เมื่อใดที่มนุษย์เกิดความรู้สึกไม่มั่นคง ต้องการที่พึ่งพิงทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ เมื่อนั้น มนุษย์จะหวน
การให้คุณค่าความงามแบบวาบิซาบิในวัฒนธรรมญี่ปุ่น คือการให้คุณค่ากับความงามที่ผ่านกาลเวลา ผ่านความคร่ำครึและคราบหยาบจากฝีมือที่ดูเหมือนไม่ประณีต แต่ในตำหนิเหล่านั้นมันคือความไม่สมบูรณ์
ตามปรกติแล้ว การจะออกแบบหรือสร้างอาคารที่มีความเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมขึ้นมาสักหลัง นับเป็นเรื่องที่ยุ่งยากและท้าทายความสามารถเป็นอย่างมาก ในการจะทำให้อาคารหลังนั้นๆ เกิดขึ้น และสามารถ
หากจะเปรียบอาคารหรือสิ่งก่อสร้างใดๆ เป็นสิ่งมีชีวิต ‘ผนัง’ ของอาคารนั้นๆ ย่อมเปรียบได้กับ ‘ผิวหนัง’ ของสิ่งมีชีวิต ที่ทำหน้าที่ช่วยห่อหุ้มและปกป้องร่างกายจากภัยอันตรายที่อยู่โดยรอบ โดยที่ผ่านมา
ยังคงมีทยอยออกมาให้เห็นกันอย่างต่อเนื่อง สำหรับโปรเจ็กต์กรีนๆ ของประเทศที่ตั้งอยู่บนเกาะเล็กๆ ที่แทบไม่มีทรัพยากรธรรมชาติใดๆ อย่าง ประเทศสิงคโปร์ ล่าสุดกับโครงการฟื้นฟูแม่น้ำ Kallang
ขึ้นชื่อว่าญี่ปุ่นแล้ว การออกแบบงานสร้างสรรค์ภายใต้สภาวะที่เต็มไปด้วยข้อจำกัด สามารถทำได้ดีไม่แพ้ชนชาติใด โดยเฉพาะข้อจำกัดทางด้านพื้นที่ ซึ่งชาวแดนอาทิตย์อุทัยได้แสดงให้เห็นการแก้ปัญหา ภายใต้
ด้วยภาพลักษณ์ของความเป็นวัสดุธรรมชาติของไม้ไผ่ ที่แฝงไว้ด้วยความนิ่มนวล และยังเป็นวัสดุพื้นบ้านที่ใกล้ชิดกับมนุษย์ สามารถหาได้ง่ายและใช้งานง่าย จนทำให้ที่ผ่านมาผู้คนส่วนใหญ่ต่างพากันคิดว่า ไม้ไผ่
แม้จะเป็นอาคารที่ตั้งอยู่ท่ามกลางเมืองใหญ่อย่างเมืองไซ่ง่อน (หรือ โฮจิมินห์ ซิตี้) แต่ผู้ออกแบบบ้าน Stacking Green หลังนี้ ก็เลือกที่จะไม่สร้างอาคารที่เป็นกล่องปิดทึบ เหมือนอย่างที่อาคารในเมืองใหญ่
โดยปรกติแล้ว เรามักจะมองระบบอุตสาหกรรมในฐานะที่เป็น ‘ปฏิปักษ์’ กับธรรมชาติ เพราะที่ผ่านมาการพัฒนาโดยมุ่งเน้นด้านอุตสาหกรรมได้นำมาซึ่งการทำลายทรัพยากรธรรมชาติอย่างล้างผลาญ แต่ก็ใช่ว่า