เราเพิ่งรู้ว่า เด็กนักเรียนถึง 300 ล้านคนต้องตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวงในเหตุการณ์แผ่นดินไหว เพราะประเทศเราไม่ค่อยมีภัยพิบัติดังว่าที่สร้างความเสียหายใหญ่มาก แต่ในประเทศตามตะเข็บเปลือกโลก ต้องนับ
ว่าด้วยการสร้างเชลเตอร์หรือที่พักชั่วคราวสำหรับผู้ประสบภัย ต่อให้ออกแบบมายืดหยุ่นแค่ไหน ก็ต้องพึ่งพาพื้นดินที่ได้ระดับเพื่อการก่อสร้าง แต่ถ้าพื้นผิวในบริเวณนั้นไม่เอื้ออำนวยล่ะ เราจะทำอย่างไร?
หลายปีที่ผ่านมา ภัยพิบัติทางธรรมชาติได้คร่าชีวิตผู้คนในพื้นที่ต่างๆ ไปจำนวนไม่น้อย ตั้งแต่เหตุการณ์สึนามิในปี 2004 เหตุการณ์แผ่นดินไหวขนาด 7.0 ริกเตอร์ในเฮติ ไล่เรียงมาจนถึงแผ่นดินไหวนอกชายฝั่งแปซิฟิก
ปัญหาหายนะหรือภัยพิบัติจากธรรมชาติทุกวันนี้ดูจะมากขึ้น และทำให้โลกเราอยู่ยากขึ้นทุกวัน แม้แต่ในประเทศไทยที่แคล้วคลาดจากภัยธรรมชาติอย่างแผ่นดินไหว ด้วยว่าห่างจากรอยเลื่อน
โดยปรกติแล้ว เรามักจะมองระบบอุตสาหกรรมในฐานะที่เป็น ‘ปฏิปักษ์’ กับธรรมชาติ เพราะที่ผ่านมาการพัฒนาโดยมุ่งเน้นด้านอุตสาหกรรมได้นำมาซึ่งการทำลายทรัพยากรธรรมชาติอย่างล้างผลาญ แต่ก็ใช่ว่า
ท่ามกลางภัยธรรมชาติที่ถาโถมเข้าใส่มนุษย์อย่างหนักข้อขึ้นทุกขณะ คงเป็นการยากที่มนุษย์ธรรมดาอย่างเราๆ จะหยุดยั้งอำนาจของธรรมชาติได้ สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดคงเป็นแค่เพียงเตรียมตัวให้พร้อม คอย
ญี่ปุ่นหนึ่งในประเทศที่ต้องเผชิญกับภัยธรรมชาติอยู่บ่อยครั้ง ไม่ว่าจะเป็นแผ่นดินไหว ภูเขาไฟระเบิด หรือจากคลื่นยักษ์สึนามิ ทุกครั้งที่ภัยพิบัติทางธรรมชาติถาโถมเข้าใส่ นอกจากบ้านเรือนจะได้รับความเสียหาย
ข้อมูลทางการระบุว่าในอัฟกานิสถานมีกับระเบิดฝังอยู่ใต้ดินอยู่ราว 10 ล้านลูก แต่ในความเป็นจริงมีมากกว่านั้น และอาจจะมากกว่าจำนวนประชากรอัฟกานิสถานซะอีก ปากคำจากดีไซเนอร์หนุ่ม มาซูด ฮัซซานี
นิทรรศการ ‘ประเทศไทยที่รักษ์’ (ส่วนหนึ่งของงาน Bangkok Design Festival 2010 วันที่ 20-30 พฤษจิกายน 2553) ถือเป็นงานแรกที่มาพร้อมกับการก่อตั้งกลุ่ม Design for Disasters
หลังจากเหตุการณ์ซึนามิที่เกิดขึ้นจากเเผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในเขตคันโตของประเทศญี่ปุ่นเมื่อวันที่ 11 มีนาคม 2011 ภัยพิบัติขนาดความรุนแรงที่ยากจะประเมินได้แ ทว่าความสูญเสียและโศกเศร้า